ജീൻ

നിറയുന്ന ചുവപ്പത്തിൽ വെളുപ്പൊഴിച്ച്..

നിറമില്ലാ കണ്ണുകൾക്ക് നിറവുമായി..

നിനവായി കനവായി കണ്ടതെല്ലാം..

നിറക്കുന്ന വരകളെൻ വരികളാക്കി..

മിഴിക്കുള്ളിൽ മുഴക്കം ഒരു തുടിപ്പുമായി..

മിന്നുന്നു കവിളിലെൻ ചെറു കുഴിയിൽ..

മറക്കാതെ ഇരിക്കുന്ന മനസ്സിൻ ഭാവം..

മധുരമായ് അധരത്തിൽ പൊഴിഞ്ഞു വീണു..

അറിയുന്നു എന്നെയും നിന്നെയും ഞാൻ..

അറിവെന്ന കണ്ണട ചില്ലിലൂടെ..

അതുകൊണ്ടും കെടാത്തോ"രെൻ" രക്തദാഹം..

അതി മോഹബോധത്താൽ പടർന്നു സർവ്വം..

സഹിക്കുന്ന പ്രകൃതിക്കും പരിധിയുണ്ട് 

സഹിക്കുന്ന ഭൂമിക്കും പരിധിയുണ്ട്..

ഈ അറിവായ സകലതും അരികിൽ ഉണ്ട് ..

പക്ഷെ അതിന്മേലെ പറക്കുമെൻ മോഹമുണ്ട്..

അതിനാൽ ഞാൻ അക്ഷരത്തിൻ നിഴലുപറ്റി..

ഇഴഞ്ഞൊരു വരികൾ തൻ തണലിലെത്താൻ.

അറിയാം എനിക്കും നിൻ സമൂഹബോധം..

അതിനാലെ അറിവു ഞാൻ എന്റെ ബോധം..