മഴ..

മഴയോരാരവമായി...

മുകിൽ വിട്ടു മണ്ണിൽ വീഴവേ..

മനസ്സിനുള്ളിൽ ചിതറിടുന്നു..

മധുരമേതോ ഓർമ്മകൾ..

വർഷഭാഷ തിരിഞ്ഞിടാതെ..

വിടർന്നു ഞാൻ ഈ ജലധിയിൽ..

വിശ്വമാകെ നിറഞ്ഞിടാനായ്..

വിരാട ശൈശവ രൂപമായ്...

ജലജാലമൊഴുകും വീഥിയിൽ..

ജഗത്താകെ വിസ്‌മൃത ചിത്തനായ്..

ജനിമൃതികൾകൊണ്ട കുളിരുമായ്..

ജലകേളിയാടിയ ബാല്യമായ്..

കുളിരു തേടി അലഞ്ഞു ഉഴറി..

കുതറിയോടും കുതിരയാം..

കനവുകൾക്ക് കനിഞ്ഞു രാവിൽ..

കൗമാര കുത്തൂഹലം..

താരകപൂങ്കാവനത്തിൽ..

താതിരിപ്പൂ പൂത്തന്നാൾ..

തീയുതിർ കുളിർ മഴ നനഞ്ഞെൻ..

ത്രിപുടി തീണ്ടാ യവ്വനം..

വൃദ്ധി പൂർണതഎത്തുവാനായ്..

വെമ്പിനിൽക്കും കാലമായ്..

വെറുതെയപ്പോഴും ഓർത്തു ഞാൻ ഈ ..

വൃഷ്ടിയെത്രയോ സുന്ദരി..

ജഗദീശൻ തന്നൊരു ദേഹമോ...

ജലപൂർണ്ണ പൂരിതമാകയാൽ..

ജലബിന്ദു ഇന്നും കണ്ടിടുമ്പോൾ..

ജലമുണരും എന്റെ മിഴികളിൽ..

ഏപ്രിൽ 2 2022

വില്ല 92 mbz

8:42 AM.

പ്രണയം

 പ്രകൃതിയുടെ വികൃതിയാം കണ്ണിലൂടെ..

പ്രാകൃത "സഞ്ചിത" കാഴ്ചയുമായ്...

പ്രാരബ്ദമെല്ലാം പ്രാണനിൽ കോർത്തു..

പ്രളയം വരുന്നതും കാത്തിരിപ്പു..

പ്രണയം ഒരു തീരാ പ്രളയമായി..

പ്രാക്ജന്മ പരി കൃത്യ ചിന്തയായി...

പകരുവാൻ ആകാത്ത കഥകളായി..

പകലിൽ ഇരുളിന്റെ നിഴലുമായി..

വെളിച്ചം വിരിച്ചു പ്രകാശിച്ച സൂര്യൻ..

വിണ്ണിൽ നിന്നെത്തി പടർന്നു മണ്ണിൽ..

വിറകൊണ്ട് കണ്ണൊന്നുയർത്തുവാൻ ആകാതെ..

വിരൽകൊണ്ട് മൂടി യീ ജന്മത്തെ ഞാൻ..

നിനക്കും സ്വഭാവം നിവർത്തിക്കുവാനായ്..

നനക്കട്ടെ ഞാൻ എന്റെ ഉള്ളിന്റെ ഉള്ളം..

അറിവ്..

ആരെങ്കിലും..എഴുതി തന്നത് വായിച്ചതുകൊണ്ടോ പറയുന്നത് കേട്ടതുകൊണ്ടോ..

ഒന്നും..അറിവ്... ജ്ഞാനം.. ആകില്ല..മനസ്സെന്ന പൂച്ചട്ടിയിൽ  ആകാംക്ഷാമഴ പൊഴിച്ച്... അഹം ആത്മ എന്ന വിത്തിനെ നട്ട് നനച്ചു വളർത്തി..അതിന്റെ കൊമ്പിൽ പൂക്കുന്ന പൂക്കളുടെ സൗരഭം അറിഞ്ഞ്..കാലത്തിന്റെ വെയിൽ പകർന്ന്.. ആ കൊമ്പിൽ കായ്ച്ച അനുഭവം എന്ന പഴത്തിന്റെ രുചി..അറിവെന്ന  വിശപ്പിനു വേണ്ടി ഭക്ഷിച്ച് .. ഒന്നും എന്റെ സ്വന്തമല്ല.. ഉള്ളതെല്ലാം ഞാൻ തന്നെ ആണ് എന്ന ചിന്തയിൽ.. ആ പഴം സ്വരൂപവും... അതിലെ രുചിയാണ് എന്റെ എന്റെ ബോധവും ചിന്തയും  എന്ന ഒന്നാവലിൽ നിന്ന്... എരിഞ്ഞ് അഗ്നി രൂപ സ്വഭാവമാർന്ന്.. ക്ഷാരമായി..ഒന്നും അവശേഷിക്കാതെ അവശേഷിക്കുന്ന ഒരു  അവശേഷിക്കൽ ആണ് അറിവ് എന്നത്..അറിയുന്നതല്ലേ ദേവു സത്യമായ അറിവ് .. 😌