പൂപ്പൽ

മഴക്കാലം ആണ്‌... 

മാറാൻ കാത്തുനിൽപ്പാണ്..

മരം പെയ്ത മനസ്സിൽ നിന്നുണർന്നതാണ് .. 

മഞ്ഞ നിറം ആ  പൊന്നിൽ നിന്നുദിച്ചതാണ്.. 

ഇവൾ പോയാൽ അവിടുള്ള പുഴുക്കൾ പോലും.. 

അറിയാത്ത ദൂരം തേടി പൊയ്‌പോയിട്ടും.. 

അവരല്ലേ വിളക്കിന്ന് എണ്ണയുമായ്.. 

അരിയ ഭഗവതിയെ തേടാറുള്ളു.. 

അവരുടെ നിറമെത്ര സുവര്ണമാണ്.. 

അതെല്ലാം ഇവൾ തന്ന തഴുകലല്ലേ.. 

എന്ന്  പണ്ട് പഠിപ്പിച്ച മുത്തശ്ശിയോ.. 

എത്ര വട്ടം കാൽ തെറ്റി വീണിട്ടുമീ.. 

പൂപ്പലിനെ ഒതുക്കുവാൻ തുനിഞ്ഞിട്ടില്ല.. 

അവൾ മണ്ണിൽ നടക്കുവാൻ കൈ പിടിക്കോളത്രെ.. 

കാൽത്തെറ്റാതടി വച്ചു പഠിപ്പിക്കുന്ന.. 

ഗുരുക്കൻമാർ ഇവളെക്കാൾ മറ്റാരുണ്ടിന്നും.. 

പടിവാതിലിലെ.. പൂപ്പൽ... ഒരു ചിന്ത...